Het kleine tuinhuisje

'Waarom mg jij dit prachtige kasteel niet? Heeft het jou iets aangedaan?' Vroeg hij en pakte haar hand.

'Nee, alleen de mensen die er in zitten hebben me wat aangedaan' gaf ze toe. 'Hoe zou het op aarde zijn? Zouden ze nog steeds op ons jagen?'

'Geen idee, normaal zijn de verraders al lang gevangen genomen en ontveld.' Zei hij rustig. 'Maar we kunnen ook naar de grote stad gaan. Daar lopen wel meer mensen rond die op de vlucht zijn. Tenminste als je dat bedoeld.'

Isabella keek hem aan ‘Stiekem bedoelde ik dat wel, maar ik weet het niet zeker..’ zei ze twijfelend. Ze draaide zich weer op haar rug en keek naar het plafond.

'Je kunt hier niet weg. Je vader zal je volgen en je weer terughalen.' Zei hij en volgde haar blik. 'Hij zal je dan weer verstoten, of anders mij lozen en weer een ander zoeken.'

Isabella zuchtte ‘Je hebt gelijk, ik.. we moeten blijven, maar wat kunnen we hier doen, dit is niks vergeleken met wat we eerst deden… rondzwerven om te moorden, maar het vrij zijn gaf voldoening en nu zitten we tussen de stenen muren met mensen die van alles van ons gaan verwachten’

'Ja, je hebt gelijk. Maar we hebben niet veel keuze. Je vader is te machtig.' Zei hij en liet zich zuchtend op zijn rug rollen. 'Dit kasteel heeft niet toevallig een trainingsruimte, of wel?'

‘Helaas wel ja, ik weet niet of het een trainingsruimte heeft… iniedergeval buiten kan het, maar binnen.. dan zouden we even moeten zoeken. Weet je, ik zou gewoon als mezelf door dit kasteel willen huppelen en niet perse aan al die eisen moeten voldoen om mijn kamer uit te mogen komen’. Isabella zuchtte weer en ging nu zitten. ‘Waarom ben ik niet gewoon een dochter van een schoenmaker ofzo, dan kon dit wel allemaal zonder al dit gedoe. Ik snap ook niet waarom mijn vader me dan heeft verbannen om me vervolgens weer een keertje terug te roepen, maar ik klaag te veel, we moeten iets verzinnen om de tijd hier door te komen als we hier nog een aantal jaren zitten.

Elliot verslikte zich bij haar laatste zin. 'Een aantal jaren?' Hij keek haar geschrokken aan. 'Oke meesterbrein. Verzin iets.' Zei hij en legde zijn vingers voorzichtig tegen haar slapen.

Isabella lachte even ‘Ja, ik denk het wel.. mijn vader wil ons dan ook de rest van ons leven hier binnen de muren houden… hij wil dat we voor erfgenamen zorgen en dat alles vredig blijft in het land dus dat betekend ook veel hoge engelen en politiek’ zei ze walgend. ‘We kunnen samen ontsnappen naar weet ik veel waar zodat ze ons nooit meer vinden, maar ik denk dat dat niet heel reëel is’ zei ze glimlachend. Ze sloot haar ogen even en probeerde iets te verzinnen, niet dat zijn handen daarbij hielpen, maar het ging om het idee.

Elliot haalde zijn handen weer weg en ging weer liggen. 'Alsof ze ooit iets aan mij hebben. Ik weet amper wat engelen zijn.' Zei hij en keek naar het plafond. 'Ze moeten je gewoon weer verbannen.'

‘Nee, ze moeten ons verbannen’ zei ze glimlachend. Als ze allebei werden verbannen kon de ander niet uitgehuwelijkt worden of iets dergelijks. ‘We hoeven alleen maar iets te verzinnen om dat voor elkaar te krijgen’ zei ze nadenkend. Ze keek even naar hem en ging tegen hem aan liggen. ‘Iets goeds..’

'Maar wat?' Zei hij en sloeg zijn arm om haar heen. 'Iets dat de hele hemel doorgaat. Waardoor je vader geen keuze heeft.'

Isabella dacht even na ‘Ja, zoiets.. wat houd de engelen zo erg bezig of wat is hun zo heilig dat ze er alles voor over hebben en als wij dat stelen of iets weet ik veel, dan moeten ze wel. Misschien mijn vleugels eens zwart verven’ zei ze grijnzend. ‘We kunnen ook eens in de bibliotheek naar belangrijke informatie zoeken en desnoods mensen uithoren..’ zei ze nog steeds grijnzend. Ze kroop nog wat dichter tegen hem aan en frunnikte wat aan zijn shirt. ‘Het moet mogelijk zijn..’

'ja, maar het moet niet te erg worden. We willen hier wel nog levend uitkomen.' Zei hij en glimlachte naar haar. 'Tenminste dat is toch wel de bedoeling?'

‘Dat is wel mijn plan ja, anders heeft het alsnog niet zoveel zin’ zei ze glimlachend. Ze probeerde nog iets te bedenken ‘Misschien kunnen we leuk alle regels gaan overtreden, dat is niet erg voor ons, maar juist beschamend voor mijn vader waardoor hij wel moet besluiten ons te verbannen..’

Elliot lachte even en knikte instemmend. 'Okedie is wel leuk. Ik ben goed in mensen voor schut zetten.'

‘Goedzo, dat moet ook wel’ zei ze grijnzend. Dit vooruitzicht mocht ze wel.

Elliot glimlachte even en stond op. 'Dus laten we gezellig even op mijn manier gaan dansen.' Zei hij en draaide een rondje. 'Maar dan wel in het zicht van andere.'

‘Dan moet jij mij dat maar leren want ik kan niet anders dan het gene wat goed is’ zei ze plagend.

'Dat moet wel lukken.' Zei hij en tilde haar op. 'Op naar de dansvloer.' Zei hij en liep richting de deur.

Isabella glimlachte en sloeg haar armen om hem heen zodat ze zoiezo niet zou vallen, niet dat het zou gebeuren, maar voor de zekerheid. ‘Tja, je weet nu waar die is’ zei ze plagend.

'We maken je vader trots.' Zei hij en kuchte er even achteraan. Met zijn normale kleren rende hij de kamer uit en stormde de trap af met haar in zijn armen. Goed begin, dacht hij.

Isabella lachte even en keek even om zich heen. Alle mensen die ze tegen kwamen keken hun verbaasd aan en Isabella stak haar tong naar ze uit, waardoor ze beledigd en snel weer verder gingen met hun werk.

Elliot stopte voor een vrouw en zei lachend. 'Mooie pruik mevrouw.' Hij keek wat beter en lachte harde. 'Ooh sorry, dat is uw haar.' Snel rende hij door met haar in zijn armen.