Het kleine tuinhuisje

Isabella begon te schreeuwen toen hij haar polsen had. Ze probeerde zich als een gek los te trekken. Ethan begon ook te schreeuwen vanwege zijn brandende huid. 'Aaah help, alsjeblieft, wat je ook bent ga weg, laat me gaan' schreeuwde hij wanhopig. Isabella's vader werd verstoord door al het geschreeuw en liet zijn stem binnendringen in Ethan's wereld. 'Geef je op?' 'Ja, ja haal me hier weg' zei hij wanhopig. Hij trok hem terug naar de werkelijkheid en schudde zijn hoofd 'Je weet wat dit betekend Ethan...' zei hij rustig. Hij liet Elliot nog heel even in de waanwereld en trok hem toen ook terug. Ethan ging met zijn handen over zijn lichaam om te kijken of hij nog heel was en niet verschroeid. 'Welkom terug jongens'

Elliot zag inneens een bos en viel achterover. 'Wat is er net gebeurd?' Zei hij en keek ze schokkend aan. Waar was Isabella nou weer? 'Is Isabella al getrouwd?' Vroeg hij verward en keek naar Ethan. Hij snapte er echt niks meer van.

Isabella schrok van die reactie,wat had haar vader gedaan dat hij dat dacht. 'Oke de verliezer mag nu vertrekken' zei hij rustig. Ethan draaide zich rustig om en liep boos weg, verloren van een mens.

Elliot ging snel staan en keek Ethan na. Had hij gewonnen? Meteen verscheen er een glimlach op zijn gezicht, maar nog steeds was hij een beetje in schok van net. 'Wat is er net gebeurd?' Vroeg hij twijfelend en keek naar haar vader.

Isabella kwam achter de boom vandaan 'Ja vader dat wil ik ook wel weten, wat heb je nu gedaan' zei ze boos. Haar vader draaide zich om 'Liefje, dit hoort bij de testen, mensen met hun grootste angst laten botsen' verklaarde hij 'Mijn zoon je hebt het goed gedaan en Ethan gaf op dus nu ben je de winnaar en een gerespecteerd man' zei hij tegen Elliot terwijl hij zich omdraaide. Isabella glimlachte en trapte haar schoenen uit waarna ze naar Elliot liep en haar armen om hem heen sloeg. 'Ik wist datje kon winnen' fluisterde ze.

Elliot glimlachte even en sloeg zijn armen om haar heen. 'Ik won voor jou.' Zei hij en genoot van haar warmte. Eindelijk waren ze van die obstakels af. Tenminste, dat hoopte hij. Zijn gedachten van net waren al verdwenen, want hij had nu de echt Isabella in zijn armen. 'Ik hou van je.' Fluisterde hij en sloot zijn ogen even.

'Ik laat jullie wel even alleen' zei Isabella's vader en hij liep rustig weg. Isabella glimlachte nog steeds 'Ik trouw met niemand, nog niet'. Ze keek hem even aan en kon niet stoppen met glimlachen 'Ik hou ook van jou'.

'Alles op zijn tijd.' Zei hij en kuste haar in haar nek. 'Ik ben al blij dat Ethan weg is.' Rustig kuste hij haar op haar wang. 'En dat wij weer samen zijn.' Voorzichtig kuste hij haar op haar lippen en glimlachte naar haar. Wat zou Ethan nu balen.

Isabella genoot van zijn lippen en drukte zachtjes een kus terug waarna ze hem aan keek. 'Ja inderdaad, we zijn weer samen' zei ze glimlachend 'Maar ik moet je nodig beter leren dansen' zei ze plagend. Ze kuste hem nog even op zijn lippen en glimlachte daarna weer.

Elliot glimlachte en knikte. 'Ja, maar voor een eerste keer ging dat toch best goed?' Vroeg hij en kuste haar nog een keer. Alle gedachten verdwenen op liefde na. Eindelijk geen Tamani en geen Ethan en ook geen rare vader meer die tegen hun was.

Isabella grijnsde even en kuste hem ook. Ze legde haar hand op zijn wang en trok zich even terug 'Voor de eerste keer ging het goed hoor schat' zei ze plagend. 'Laten we weggaan uit dit bos' fluisterde ze en ze kuste hem nog even zachtjes.

'Ja, ik heb het wel weer gehad met bossen.' Zei hij en sloeg zijn arm om haar heen. 'En je moet me trouwens ook nog wat manieren leren. Aangezien ik niet in de eerste maanden ontmaskerd wil worden.'

'Ahw, maar die manieren zijn helemaal niet leuk' zei ze pruilend. Ze draaide zich half en begon rustig te lopen richting de rozentuin waar ze eerst ook langs waren gekomen.

'Samen wordt het vast wel leuk.' Zei hij grijnzend en keek naar de rozen. 'Ik meende het toen ik zei dat je vader smaak heeft. Het is echt een heel erg mooie tuin.'

Isabella lachte even 'Dat is dan ook wel het enige waar hij een goede smaak in heeft en je hebt gelijk het kan wel leuk worden'. Ze draaide zich midden in de tuin naar hem toe 'Zolang je je er maar niet te veel aan houd'

'Wat bedoelt u mevrouw. De regels overtreden is fout en je niet gedragen bewijst dat je uitschot bent. Ze kunnen je dan maar beter bij de mensen zetten, want daar hoor je dan thuis.' Zei hij en keek haar serieus aan.

Isabella prikte in zijn buik en lachte even 'Waag het niet kleintje'

Elliot lachte even en pakte haar hand snel vast. 'Kijk uit professor, dadelijk worden je haren nog grijs.' Lachend kietelde hij haar even.

'Je word pas grijs rond je 3500e kleintje' zei ze grijnzend. 'Zo oud ben ik nou ook weer niet' zei ze terwijl ze zijn pols pakte en tegen hem aan ging staan 'En jij bent groter' zei ze plagend. 'Ze zeggen wel eens, hoge takken houden de mist vast'zei ze nog steeds plagend. 'Maar goed daar ging het niet over.. Ik leer ze je alleen als je ze niet als je bij me bent gebruikt en als je zegt dt je dat wel gaat doen dan breek ik je pols'

Elliot keek haar even verbaasd aan en probeerde zijn arm terug te trekken. 'Nou, is er ook derde keuze?' Vroeg hij uitdagend en pakte met zei vrije hand haar pols vast.

Isabella lachte even 'En daarom hou ik van je'. Ze keek naar haar eigen gevangen pols en zuchte even. 'Derde keus zei je he?' zei ze grijnzend. 'Wat had je in gedachten?'

'Dat je mijn pols niet breekt als ik je er toch mee ga plagen.' Zei hij en grijnsde naar haar. 'Anders staan we hier nog uren in de knoop.'

Isabella schudde haar hoofd maar bedacht alvast welke ze wel en juist niet ging leren. 'Oke dan' zei ze grijnzend en ze kuste hem even. 'Laten we dan maar naar binnen gaan'

Elliot glimlachte naar haar en tikte haar zacht op haar neus. 'Oke.' Zei hij en liet haar pols, maar pakte meteen haar hand.

Isabella glimlachte ook even en hield zijn hand ook vast. Ze liep verder richting de zij-ingang van het kasteel. Ze liet hem even los en opende de deur. Ze liep naar binnen en keek naar de trappen, ze had haar schoenen daar nog laten liggen, achja. Ze begon de trappen op te lopen en liep daarna zo naar haar vertrekken.