Het kleine tuinhuisje

Hij grijnsde en trok zijn schoenen uit. Rustig ging hij langs haar zitten. 'Zolang we elkaar maar hebben. Dan komt het goed.' Even keek hij naar de wond en bestudeerde zijn wond toen ook even. Het zag er niets erg gezond uit.

Isabella glimlachte. Het was dus toch echt uiteindelijk, gelukkig. Isabella liet zich rustig tot en met haar wond in het water zakken. Het stak enorm, ze sloot haar ogen en ze verbeet de pijn maar na een tijdje voelde het wel beter, nu alleen nog wachten totdat het losgeweekt was. Ze deed haar ogen weer open en keek naar Elliot, ze zag zijn wond in zijn arm en keek er pijnlijk naar. 'Gaat het een beetje met je arm?'

Elliot knikte even en raakte het een keer aan. Het deed pijn en irriteerde, maar hij kon zich er nog wel doorheen bijten. Zijn arm was zo vaak gebroken dat alles verdoofd werd in die arm. Hij liet zich ook langzaam in het water zaken en liep op haar af. 'Gaat het met je wond?'

'Ongeveer' Isabella trok zachtjes aan het stukje shirt wat nog in de wond zat en perste haar lippen even op elkaar 'Nog niet los' zei ze hatelijk tegen het stukje shirt.

Elliot bewoog zich rustig door het water en probeerde zijn arm te bewegen. 'Gebruik anders je krachten. Misschien werkt het.' Hij glimlachte naar haar en strekte zijn arm waardoor de wond weer open ging.

'Ik kan geen bloed sturen hoor' zei ze grijnzend, maar hij had wel gelijk. Isabella probeerde het water te warmen zodat het sneller los kon weken, het werkte en er ging al een klein laagje los.

Elliot glimlachte goedkeurend en dook snel een keer. Toen hij boven kwam zei hij. 'Ik wou dat ik ook een engel was. Niet om de macht enzo, maar gewoon met vleugels. Vrij zijn en gewichtloosheid voelen.' Hij grijnsde en dook weer een keer. Af en toe probeerde hij zijn arm te buigen, maar het bleef pijn doen.

Isabella glimlachte en liep naar hem toe. 'Ze zijn ook wel fijn, ik ben er ook heel blij mee'. Ze zag hem zijn arm bewegen en schudde haar hoofd 'Kom eens hier met je arm.' zei ze grijnzend.

Elliot grijnsde even en strekte zijn arm moeizaam uit. 'Wat is er?' Hij keek haar even vragend aan. Wat ging ze doen?

Isabella had het afgesneden stuk shirt in haar broekzak gestopt en pakte zijn arm voorzichtig vast. Ze pakte met een hand het stuk shirt en verwarmde het water bij het shirt zodat hij warm werd, daarna drukte ze hem zachtjes op zijn arm wond en bond hem vast 'Misschien verstijven je spieren zo niet al te veel en gaat het niet zo snel meer open' zei ze glimlachend.

Hij glimlachte dankbaar en knikte. 'Je bent geweldig.' Hij bewoog hem rustig en keek aandachtig naar het doekje. 'Heb je hem niet voor je eigen wond nodig? Die van jou is veel erger.'

'Nee hoor, bij mij laat het al los dus het komt wel goed en anders verzin ik wel wat' Isabella glimlachte en verwarmde het water bij haar zij even om het vel los te weken.

Elliot glimlachte en begon zijn arm weer te bewegen. 'gelukkig maar.'

'En als je zo blijft bewegen dan springt het eraf' zei ze grijnzend. Ze had het stukje shirt bijna los. Ze begon zachtjes en flink geïriteerd aan het stukje stof te trekken. Het deed veel pijn maar uiteindelijk trok ze hem er in een ruk af. Meteen begon het weer te bloeden. 'Ik hoop voor ons dat hier geen haaien zitten, want dan werden we ongeveer nu opgegeten' Isabella probeerde het bloeden te stelpen, maar ze had niks en in het water ging het niet zo lekker. Ze liep snel naar de kant toe en hees zichzelf omhoog.

Elliot liep achter haar aan en keek naar de wond. 'Het ziet er echt niet gezond uit.' Hij probeerde te lachen en hield zijn arm stil. 'Je kunt de deken eromheen draaien.'

Ze legde haar hand op de wond en zuchte even 'Waarom stopt het niet gewoon en kunnen we gaan.. we kunnen nu desnoods naar boven gaan lopen'

-------

https://timecrash.actieforum.com/viewtopic.forum?t=53