Het kleine tuinhuisje

Elliot stond op en ondersteunde haar een beetje. Hij schrok van de leiders. 'We hadden een afspraak.' Schreeuwde hij. Elliot pakte zijn mes moeizaam vast en keek Isabella aan. 'We kunnen ze in deze staat nooit allemaal aan.'

'Nee, maar we kunnen wel doen alsof' Isabella zuchte en probeerde snel iets te verzinnen. Vechten ging nu niet, ook al was ze getraind om te vechten totdt ze er dood bij neerviel. Isabella keek even rond een boom zou ook niet werken. 'Blijf hier bij me staan ik weet wel iets' Isabella hoopte dat het zou werken. Ze trok het water uit alles wat in een straal van 20 meter stond en maakte een dichte, dikke koepel om hen heen. Ze bevroor het en leunde nu zwaar op Elliot.

Elliot keek met grote ogen naar de koepel en ving haar op. Heel rustig liet hij haar zakken en ging langs haar op de grond zitten. Hij keek even naar haar wond, maar zocht al snel haar ogen. Hij wist niet wat hij moest zeggen en ging elke mogelijkheid op ontsnappen en het bloed stoppen na in zijn hoofd.

Isabella slikte even en keek hem aan. Ze kreunde zachtjes van de pijn in haar zij. 'Zometeen komen ze nog met fakkels om het ijs te smelten' zei ze wanhopig. Ze raakte de wond even aan en wenste daarna dat ze dat niet had gedaan.

Elliot pakte haar hand met zijn goede arm en keek haar strak aan. 'Ik doe er alles voor om jou hier levend weg te krijgen. Jij gaat terug naar de hemel of je nu wilt of niet.' Hij keek even naar de wond en liet haar hand even los. Hij trok zijn shirt uit en drukte het zachtjes tegen de wond aan om het bloeden tegen te gaan. 'Sorry.' Zei hij zacht.

'Het was allemaal een val net' zei ze zachtjes. Toen hij zijn shirt op de wond deed wou ze schreeuwen van de pijn, maar ze kreunde alleen zachtjes. 'Zolang je me daar maar niet naar een dokter brengt vind ik het goed'. Isabella had gelijk gehad, de leiders vloekten en schreeuwden dat ze er iets aan moesten doen. Een van de jongens kreeg het idee om het te laten smelten en de leiders beveelden dat ze vuur moesten maken, waar ze nog steeds mee bezig waren.

Elliot knikte en keek even naar het ijs. 'Als ze ons hebben kunnen we leven wel vergeten. We moeten iets verzinnen. Er moet toch een uitweg zijn.' Hij werd een beetje wanhopig, maar voelde zich wel schuldig. 'Zolang je het maar overleeft. Dan zien we wel weer.'

Isabella keek hem aan en grijnsde 'Tja, ik hoef het niet persé te overleven, ik leef toch al heel lang, hoe gaat het met je arm trouwens.' zei ze zwakjes. Ondertussen waren de jongens buiten al fakkels aan het maken en er doeken om heen aan het knopen voor het makkelijk vlam vatten.

Elliot keek even naar zijn arm en haalde zijn schouders op. 'Het gaat wel. Het irriteert dat ik de arm niet fatsoenlijk kan gebruiken, maar verder doet het niet al teveel pijn.' Hij glimlachte even en keek weer naar het ijs in de hoop dat hij iets zou zien. 'Jij gaat het wel overleven. Of je nu wilt op niet.'

'Fijn' zei ze zachtjes. Daarna grinnikte ze even 'Oja? Ik kan zo zelfmoord plegen hier en nu'. Buiten hadden de jongens het vuur aan en liepen zenaar de koepel om het te smelten. Isabella voelde het 'Ze smelten het nu, we moeten iets verzinnen' zei ze wanhopig.

'Misschien kunnen we doen alsof we dood zijn, maar ik weet niet zeker of onze lichamen ongeschonden zullen blijven als ze ons vinden.' Hij keek naar de rode vlek in het ijs en pijnigde zijn gedachten voor een goed idee.

'We kunnen het proberen, want ik heb zelf geen beter idee eigenlijk, dan doen we wel alsof we doodgebloed zijn, wat bij mij ook niet heel lang meer gaat duren voordat het zo is' Isabella glimlachte en duwde hem rustig op de grond.

Elliot ging langs haar liggen en glimlachte. 'Niet doen, anders heeft het geen nut om net te doen alsof.' Hij grijnsde en smeerde wat van het bloed uit zijn arm verder uit zodat het meer leek. Hij klemde zijn kaken van de pijn op elkaar en deed zijn ogen dicht.

Isabella glimlachte nog even maar al snel maakte ze daar een pijnlijk gezicht van. Ondertussen smolten ze door en Isabella hielp ze en klein beetje zodat ze er sneller vanaf waren. Ze draaide een keertje met haar hand en al het water liep weg. 'Betekend dit dat ze dood is?' vroeg één jongen verbaasd.

Elliot keek even door zijn wimpers heen en deed zijn ogen toen meteen weer dicht en bleef leveloos op de grond liggen.

De leiders kwamen naar ze toe lopen en schopte wat tegen hun aan. Isabella deed haar best om niks te doen, maar werd misselijk van de pijn. 'Ja, ik geloof dat ze doodgebloed zijn ofzo?'. De jongen grijnsde 'Nou op naar het laboratorium dan maar he' 'Hm, ik weet het niet, misschien is het wel en verstoten engel en deze jongen daar hebben we ook niks aan' Isabellahoopte dat ze hun hier lieten liggen, maar viel bijna weg.

Elliot wou ze wurgen, maar moest bijna kotsen van de pijn. Als ze haar nou maar niet meenamen naar het laboratorium. die mensen zouden meteen zien dat ze nog leefde.

'Weet je, we halen ze straks wel op, nu iedereen meekomen we moeten het goede nieuws gaan vertellen' De leider liep weg en schopte nog een laatste keer tegen hun aan. Isabella verloor haar bewustzijn en iedereen liepde leider achterna.

Toen Elliot ze niet meer hoorde kwam hij moeilijk overeind en hapte naar adem. 'Ze zijn erin getrapt.' Zei hij met een beetje blijdschap in zijn stem. Hij keek haar aan en tikte haar zachtjes aan. 'Isabella? Isabella?' Zei hij nu wanhopig.

Isabella lag nog steeds half bewusteloos. Na even kwam ze weer bij 'Hm?' vroeg ze rustig terwijl ze meteen de stekende pijn in haar zij voelde.

Elliot glimlachte even. 'Ze zijn erin getrapt, we moeten nu weg. Hier ik help je overeind.' Hij stond moeizaam op en stak zijn arm uit.

Isabella slikte 'Nee, blijf nog even liggen'. Het moest goed zijn gegaan. 'Alsjeblieft'

'Daar hebben we geen tijd voor.' Hij keek haar even smekend aan. 'Anders til ik je.' Snel keek hij achter zich. Hij was bang dat ze ieder moment terug zouden komen.

'Waar moeten we dan heen?' vroeg ze. 'Nee, jij gaat me niet tillen met zo'n arm'. Ze probeerde omhoog te komen en zat inmiddels. Alles deed pijn, ze hield van pijn, maar dit was haar een beetje teveel. Ze zette zich er even doorheen en stond op, met haar hand grijpend naar haar rekkende wond.

Elliot ondersteunde haar en glimlachte. 'We gaan naar een plek waar niemand ons kan vinden. Bij de berg is een grot. Daar kunnen we ons wel even schuil houden.'