Het kleine tuinhuisje

Isabella knikte en liep een stukje. 'Ik zou zeggen, wijs me de weg want ik heb geen idee'

Elliot wees in de richting van de berg en begon die kant op te lopen.

Isabella probeerde niet zoveel op hem te hoeven steunen, maar dat lukte niet, ook al waren haar benen nog goed. Ze werd snel misselijk en alles draaide een beetje rond maar ze bleef doorlopen.

Elliot zag door de bomen de kleine opening in de berg en wees ernaar. 'In de grote zit een zijgang die de meeste mensen over het hoofd zien. Daar kunnen we ons verstoppen.'

'Ik heb er nog nooit zo naar gesmacht om te slapen' en de pijn te vergeten wou ze er bij zeggen maar daar betrapt ze zich op. Ze was toch geen zwakke alledaagse hoge engel? Isabella liep verder met het vooruitzicht dat ze er zo waren.

'Ik hou de wacht dadelijk wel.' Hij liep rustig naar de ingang van de grot en wees naar een kleine zwarte plek in de grot. 'Je moet er wel doorheen kruipen anders kun je er niet door.' Hij glimlachte zwakjes en ging langs de opening staan.

Isabella glimlachte 'Dat is niet nodig, niemand vind ons hier'. Ze slikte even en besloot toch te gaan. Ze ging op haar handen en knieën zitten en kroop met veel pijn enmoeite door de opening.

Elliot kroop met wat moeite achter haar aan en ging tegen de muur aanzitten. Uit een hoekje pakte hij een plastic zak. 'Sinds ik deze plek ontdekte gebruikte ik het als schuilplaats, dus heb ik hier maar een deken neergelegd.' Hij haalde de deken uit de zak en reikte die naar haar uit. Het wad donker, maar haar omtrekken waren goed te zien.

'Hm, het voelt wel veilig hier' Isabella glimlachte. Ze pakte de deken dankbaar aan en grijnsde, ze vouwde de deken uit en ging tegen de muur zitten naast Elliot, ze kon hem redelijk onderscheiden van het gesteente. Ze gooide de deken half over hem heen en half over haarzelf.

Elliot schoof de deken van af en schudde zijn hoofd. 'Nee, neem jij maar. Ik heb het niet koud.' Hij probeerde opgewekt te klinken, maar dat ging niet. Alle gedachten raasde als een gek door zijn hoofd. Hij had het wel degelijk koud, maar het maakte hem niet uit. Zij had haar slaap harder nodig dan hij had.

'Eigenwijs' zei ze zuchtend. Ze legde haar hoofd tegen zijn schouder en trok de deken verder over zich heen, waarna ze al snel in slaap viel en de pijn even vergat.

Elliot liet elke gedachten tot zich doordringen en probeerde te verzinnen wat ze konden doen, maar na een tijdje werden zijn oogleden zo moe dat hij ook in slaap viel.

Isabella werd na een paar uur weer wakker. Ze knipperde maar het werd niet lichter. Waar was ze ook al weer? Oja in een grot. Ze voelde dat ze nog steeds tegen Elliot aanlag en voelde ook haar zij weer. Ze sloeg alsnog de deken half over hem heen en bleef nog even warm tegen hem aanliggen.

Elliot had een gelukkig gevoel, maar waarom? Zijn dromen en nachtmerries waren nooit echt gelukkig. Zijn ogen schoten open en hij was opgelucht om weer in de werkelijkheid te zijn. Dromen zijn puur bedrog. Hij voelde haar tegen zich aanliggen en voelde ook de deken. Hij liet hem gewoon liggen. Het was eigenlijk best wel fijn.

Isabella stond voorzichtig op in de veronderstelling dat hij sliep en liep naar het midden van de grot. Ze vroeg zich af of ze hier ergens al dat bloed weg kon spoelen. Toen ze aan bloed dacht schoot haar hand gelijk naar haar zij. Ze voelde dater een heel dun laagje oveheen zat wat et bloeden even had gestopt, maar wat ze daarbij ook voelde was haar shirt. Dat was er in gaan zitten terwijl het half was genezen. Voorzichtig trok ze haar shirt uit en hield hem zo vast dat er nog niks met de wond was gebeurd.

Elliot keek haar even aan. 'Gaat het een beetje?' vroeg hij zachtjes. Hij haalde de deken van zich af e stond ook op. 'Doet het nog veel pijn?' Hij ging langs haar staan en Probeerde wat te zien, maar dat ging niet met zo weinig licht.

'Ik dacht dat je nog sliep' zei ze rustig 'Het gaat wel alleen de stof is in de wond gegroeid dus nou moet ik het er eigenlijk uittrekken, maar dan zit alles hier ook onder het bloed.. en heb ik geen shirt meer.' Isabella zuchte en hoorde hem opstaan en lopen, ineens voelde ze wat van zijn lichaamswarmte naast haar en glimlachte ze.

Elliot legde zijn hand op haar schouder en dacht na. 'Als ik het me goed herinner loopt er een beekje van de berg af naar beneden en dat komt hier ergens in een meer samen. Misschien kunnen we het bloed er daar af spoelen en de korst laten weken zodat het makkelijker gaat.'

Isabella zuchte opgelucht, ze was blij dat ze het er niet uithoefde te trekken. 'Dat zou heerlijk zijn en ook goed voor onze ruggen' Isabella hield het shirt tegen de wond zodat ze ht niet perongeluk kapot zou trekken.

Elliot pakte de deken. Het kon gebruikt worden als handdoek of gewoon als deken als de het koud hadden, maar hun zou zeker van pas komen. 'Laten we dan maar gaan.' hij kroop rustig het gat uit. Het wad nog lucht, maar niet het volle licht. Het was al vroeg in de avond.

Isabella knikte en volgde hem naar buiten. Ze knipperde een paar keer goed voordat ze gewend was aan het licht wat er nog scheen. 'Links of rechts?'

Elliot keek even rond. 'Volgens mij naar rechts.' Hij twijfelde even maar stemde toen toch met zeker gevoel op rechts. 'Gaat het zo of zal ik je ondersteunen?'

Isabella grijnsde 'Het gaat wel' ze liep een stukje maar haar buikspieren trokken al snel weer samen. Ze probeerde het te negeren en liep door, uiteindelijk toen ze het net op wou geven voelde ze dat het water dichtbij was. Ze versnelde even haar pas en kwam aan de rand van het meertje, dat schitterde van het namiddag zonnetje.

Elliot liep achter haar aan en glimlachte toen hij het water zag. Aan de rand van het meer bukte hij en voelde te tempratuur. 'Niet eens zo onaangenaam.'

Isabella glimlachte en ging aan de rand zitten. Ze liet haar benen in het water zakken en zuchte even. Ze sneed met haar mes het shirt dat nog aan de wond zat een stuk af en wreef daarmee de bloedresten van haar benen af. 'Nu hebben we allebei geen shirt meer' zei ze grijnzend.