Het kleine tuinhuisje

‘Wat is dit?’ vroeg Isabella verbaasd en ze liep op haar hoede een stukje naar achteren. Ze greep naar haar messen en pakte er twee van uit. ‘Jij moet je gedragen, luisteren naar je vader en naar mij, begrijp je dat?’ zei hij rustig. ‘Wat?! Nee’ zei Isabella agressief. ‘Ik weet niet of je ooit nog buiten wilt komen’ zei hij verleidelijk. Isabella twijfelde nu toch maar er ging ook een lichtje branden want als ze naar buiten kon dan kon ze ontsnappen en Elliot halen. ‘Hm, oke ik doe mee’ zei ze kort. ‘Echt?’ zei Ethan ongelovig maar toen hij haar aankeek grijnsde hij ‘Ja dus’. Isabella liep naar hem toe en keek hem aan ‘Wat moet ik doen om weer buiten te mogen zijn?’ vroeg ze glimlachend. De bewakers bij Elliot werden ongeduldig en rammelden aan het hek ‘He, slome, we hebben het tegen jou hoor en er wacht een onderzoek op je dus ik zou maar snel zijn als ik jou was’ zei een bewaker. Ze zuchten en opende de cel waar ze naar binnen liepen en hem optilden naar de onderzoekskamer ‘Nou jongen, eens zien of dit werkt’ zei dezelfde dokter van gisteren. Ze trokken hem zijn shirt uit en ze maakten met een scalpel een snee in zijn buik. Ze wouden hun allesgenezer ook verbeteren. Ze sneden er een rondje van en deden er wat van het monster allesgenezer op. Het had alleen het tegenovergestelde effect, het werd erger. Het gat in zijn buik vergrote een centimeter en stopte daarna.

Elliot had pas door dat hij in de onderzoekskamer was toen het brandende goedje zijn buik een soort van verbranden. Hij kneep zijn ogen dicht en trok zijn hoofd maar achter. Niet dat het enig nut had, maar de pijn werd hem teveel. Het liefst hield hij zijn ogen open, maar dat ging gewoon niet en hij zag haar in elkaar gedoken door de pijn. Door haar eigen vader gemarteld. Zijn tranen waren al op en het leek wel of zijn stem was opgedroogd. 'Isabella?' Zei hij schor.

Alles zou nep zijn, ze zou Elliot nooit veraden. Haar glimlach was nep, de blik in haar ogen was nep, ze zou vrij komen, wat ze er ook voor moest doen. Ze stond daar tegenover Ethan en wou hem het liefst vermoorden, hij mocht geen enkel slecht woord over Elliot zeggen. Hij was er niet voor haar geweesd toen ze sluipmoordenares was en nu in een keer was hij helemaal gek op haar. Ze walgde van hem, van alles aan hem. 'Nou, je moet je normaal kleden, je normaal gedragen en niet zoals je de afgelopen dagen hebt gedaan' zei hij grijnzend. Ze zou van hem worden. 'Als dat het is dan, oke.' zei Isabella rustig, maar ze had het gevoel dat er van alles bij zou komen naar mate de tijd verstreek. De doktoren keken raar naar Elliot 'Isabella? Die van de Cordoni's? Laat ons niet lachen' zeiden ze ongelovig. Ze deden wat anders in het middeltje en smeerden het nog eens op de nu wat grotere wond. Het had een iets genezende werking maar het gat zat nu pas half dicht.

Elliot deed zijn ogen rustig open en keek naar het plafond. 'Nee, Isabella de sluipmoordenares die verbannen was.' Zei hij schor en voelde zijn buik nog steeds irriteren. Ze zouden het toch niet begrijpen. Ze zouden nooit weten hoe ellendig hij zich nu voelde. Isabella was geen Cordoni. Ze was Isabella, in alle opzichten perfect.

'Dat is de Cordoni, jongen, je bent verwarrend weet je dat' Zeiden de doktoren verward ‘Nouja, wat jij wil jongen, je zult haar toch nooit meer zien’ zei een van de bewakers die toe stonden te kijken gemeen. Ze probeerden nog wat en nu ging het gat wel dicht, maar het liet een groot litteken achter. Isabella draaide zich om en rende haar kamer in waar ze snel haar korset en daarna de jurk die Elliot had uitgekozen aantrok. Ze pakte een nieuw paar schoenen aangezien de andere nog in het bos lagen. Ze deed de ketting weer om en zette de tiara op. Sirieus liep ze weer de voorkamer in. ‘Is dit zo goed?’ ‘Prachtig’ antwoorde Ethan glimlachend, ze zag er prachtig uit. Isabella liep naar hem toe en glimlachte, wat er echt uit zag maar wat het absoluut niet was. Ethan was iets groter dan Elliot en Isabella zuchte even ‘En waar moeten we nu heen dan?’

Elliot reageerde er niet op en bleef naar het plafond kijken. Nooit meer, dat kon hij niet aan. 'Hoeveel proeven komen er nog?' Vroeg hij afwezig en sloot zijn ogen. Hij had bij de gedachten van nooit meer niet eens zin om nog te leven. Maar hij moest. Er bleef een heel erg kleine kans dat hij Isabella nog zou zien.

Ethan lachte ‘We gaan je opnieuw aan je vader presenteren en een buitenwandeling maken’. ‘Wat? Op deze schoenen?’ vroeg Isabella ongelovig. ‘Natuurlijk, mijn liefste, daar zijn ze toch voor’ zei hij grijnzend ‘Noem me niet je liefste, ik hou van Elliot en dat zou ik altijd blijven doen, niemand kan daar tussenkomen’ antwoorde ze boos. Hij pakte haar polsen en keek haar dwingend aan, hij draaide haar polsen rustig om en Isabella voelde hoe haar polsen begonnen te steken ‘Ik zou het maar niet meer over hem hebben in dit kasteel, voor je eigen veiligheid’ ‘Ik kan heel goed voor mezelf zorgen’ reageerde ze bot. Ethan zuchte en kneep haar polsen fijn waarna hij haar los liet. Isabella beet op haar lip om niet te laten merken dat het pijn deed. ‘Laten we snel gaan dan’ zei Isabella en ze liep voor hem uit de kamer uit. De doktoren grijnsden ‘Net zoveel totdat je er bij neervalt, dan nemen we een nieuw testpersoon’ zeiden ze rustig terwijl ze verder gingen met wat andere middeltjes op hem te smeren.

Elliot zuchte en Hield zijn ogen dicht. 'Heb je dan niks anders dan die bijtende middelen. Alles is beter dan dit.' Zei hij rustig. Niet dat hij dacht dat ze gingen luisteren, maar die middeltjes waren nou niet bepaald ideaal.

‘Eigenwijs’ zei Ethan geïriteerd en hij liep achter haar aan. Hij nam haar bij haar arm en liep zo rustig verder. Isabella zei niks en probeerde zich in te beelden dat Elliot naast haar liep. Gisteren was zo ver weg. Ze dacht terug aan zijn stem, ze wou dat ze alleen al zijn stem kon horen. Gewoon dat hij tegen haar praatte, kon praten. Ze liep verder naar beneden en haar vader stond hun al op te wachten ‘Dochter’ zei hij neutraal. ‘Vader’ antwoorde ze op dezelfde toon. Ze liepen met zijn drieën naar buiten om daar door de rozentuin te lopen en later naar het bos. Isabella zei de hele tijd niks en keek om zich heen, op zoek naar een ontsnappingsmogelijkheid. De doktoren negeerden Elliot en testten nog wat waarna ze hem terug lieten brengen naar de witte cel.

Elliot ging weer in het hoekje zitten en keek weer naar de donkerdere plek op de witte muur. Zonder dat hij er iets aan kon doen viel hij in slaap. Niet de fysieke, maar de mentale pijn werd hem te veel.

Isabella hield zich keurig, maar het was vreselijk. Op deze hakken kon je toch niet door een tuin en door een bos gaan lopen. Haar vader praatte over hoe heerlijk het was vandaag en dat het beter voor haar was dat Elliot nu weg was. Dat was het enige dat ze opving, dat het beter was dat Elliot weg was. Ze moest zich inhouden om niet een mes in zijn hoofd te gaan gooien. Toen ze ergens in het bos waren kwam door puur geluk haar hak vast te zitten in een gat. Isabella deed alsof ze het erg vond en zei dat de anderen maar alvast door moesten lopen, dat ze er zo wel achteraan kwam en dat ze toch geen kant op kon. Haar vader knikte en Ethan liet haar voorzichtig los, maar fluisterde nog wat in haar oor ‘Als je het waagt om weg te gaan, dan haal ik Elliot en dan ruk ik voor je neus zijn kop van zijn romp af, even dat je het weet’. Isabella’s adem stokte even en ze knikte, maar ze wist van binnen dat hij dan te laat zou zijn, dat zij hem al had gered en dat ze Ethan’s kop van zijn romp zouden rukken. Isabella liet hun eerst uit het zicht verdwijnen en maakte toen haar hak los. Ze trok haar andere ook uit en keek om zich heen. Ze zag ze in de verte rechts van haar verschijnen en ze besloot dat er geen betere kans zou voordoen als dit en ze begon te rennen, met de schoenen in haar handen, door het bos. Het bos zou uitkomen in het dorp. De jurk werkte haar tegen en ze viel een keer. Haar haar kwam vol takjes en modder te zitten maar ze sprong weer op en rende verder. Ze hoopte dat haar vader en Ethan nog niks hadden gemerkt. Ze moest iets aan die jurk doen, maar ze durfde nog niet te stoppen. Haar sluipmoordenaarsintuïtie nam het van haar over en ze rende half sluipen verder en stopte even bij een soort grot. Ze gooide de schoenen diep in het gat wat er ergens in de grot zat. Ze pakte haar mes en sneed de jurk af tot halverwege haar bovenbeen, zo zou het moeten lukken. Ze stak haar hoofd om de hoek van de grot en stopte haar mes weer onder de bandage. Ze liep rustig verder en hoorde een schreeuw, shit ze hadden haar ontdekt. Ze sprinte verder, het bos uit. Op het weiland waar ze nu was waren geen verstopplekken. Op haar snelst rende ze door en ze bleef een keer haken waardoor ze hard op de grond klapte. Ze vloekte maar hield het idee dat ze Elliot moest redden in haar hoofd. Ze kwam na het weiland in een klein bos wat aan het dorp grensde en ze rende het dorp in. De tiara zat gek genoeg nog steeds op haar hoofd en de ketting leefde ook nog. Ze klopte wat modder van haar inmiddels jurkje en liep rustig verder. Haar blote voeten prikten van de brandnetels en ze bloeden van de stenen waar ze overheen was gerend. Waar was dat stomme testgebouw nou. Het moest ergens buiten alles liggen. Ze liep snel door het dorp heen waar ze flink werd nagestaard, wat ze niet kon gebruiken nu. Ze ruilde haar ketting voor een lange zwarte mantel met een grote kap die ze meteen omdeed en de kap trok ze over haar hoofd. Ze rende een stukje, wat een moord was voor haar voeten en liet het al snel uit haar hoofd, als ze rende zou ze ook meer opvallen dacht ze. Ze dacht aan Elliot, de hele tijd, hoe hij langzaam vermoord zou worden door alle tests en ze dacht terug aan toen ze bij de beul zaten en hij eerst helemaal kapot geslagen werd. Ze slikte en ongemerkt stroomden de tranen die ze weer opgespaard had, weer over haar wangen. Ze was na een tijdje weer uit het dorp en keek om zich heen. Ze zag een wit gebouw, helemaal ergens achter een soort groot bos, bij de bergen. Isabella was vastbesloten en begon aan haar tocht. Ondertussen hadden de doktoren een meesterlijk idee en ze moesten het echt uitproberen. De bewakers rolden met hun ogen toen ze het hoorden en liepen weer naar de cel van Elliot toe. ‘Wakker worden jij’ zeiden ze en ze rammelden aan de tralies. Isabella bleef staan en hoorde heel erg in de verte mensen haar naam roepen, Ethan was er ook bij hoorde. Shit hij was veel sneller dan iedereen, hij zou haar zo vinden.

Elliot schrok wakker en keek schokkend om zich heen. Toen hij zag dat hun het gewoon waren stond hij op en liep rustig naar de celdeur. Elliot merkte nu pas dat hij geen shirt meer aan had en keek naar het litteken op zijn buik. Ach, wat maakte littekens nu nog uit? Hij stak zijn armen naar hun uit, aangezien ze toch wel sneller zouden lopen dan dat hij deed. Het was gewoon niet eens meer nodig om je te verzetten en dat was het ook nooit geweest. Winnen kon hij toch niet. Niet nu zijn hart geen wil meer had om te leven.

Isabella moest snel zijn en ze rende met veel pijn aan haar voeten naar het grote bos. Ze zuchte opgelucht toen haar voeten het zachte mos voelden en ze kon nu normaal rennen zonder pijn. Ethan liep vloekend rond 'We hadden haar niet achter mogen laten, nu is ze er vandoor' tierde hij tegen de bewakers 'Vind haar' zei hij terwijl hij de lucht snoof. Hij rook vaag en ver weg de geur van Isabella en stuurde iedereen die richting uit. De doktoren namen Elliot onder hun hoede toen de bewaker hem met veel tegenzin hadden gebracht. 'Nou mijn jongen, dit word de test van de eeuw' zeiden ze grijnzend.

Elliot keek ze even aan en zuchtte. 'Interessant.' Zei hij verveeld. 'Laat me raden, een middeltje tegen rimpels.' Zei hij spottend. Het zou wel weer bijten zuur zijn. Deze mensen konden niks fatsoenlijks bedenken.

De doktoren grijnsden trots en schudde hun hoofd 'We hebben iets heel anders voor je' zeiden ze trots. 'We gaan kijken hoe we mensen onsterfelijk kunnen maken'. De doktoren pakte een buisje en zette het aan zijn mond 'Drink' bevolen ze. Isabella rende gestaag verder en was inmiddels halverwege het bos waarna ze nog de berg half op moest. Ethan rook dat haar geur vervaagde 'Sneller jullie... o laat ook maar ik ga haar zelf wel halen' riep hij gefrustreerd. Hij begon te rennen en rende dwars door het dorp heen totdat hij terug liep om te kijken naar het handelswaar van een vrouw, er lag een blauwe ketting die hij vanochtend nog had gezien. Hij grijnsde 'Je ontkomt niet aan me Isabella' zei hij tegen zichzelf. De vrouw keek hem raar aan en Ethan rende verder terwijl Isabella ook zo snel mogelijk vooruit probeerde te komen.

Elliot dronk het buisje leeg en greep meteen naar zijn keel. Het spul brandde in zijn slokdarm en maag. Hoestend viel hij op de grond en kneep zijn ogen dicht. Met moeite kreeg hij lucht. Zijn lichaam begon te schokken en hij probeerde zich ertegen te verzetten.

De doktoren keken afwachtend af en ze vroegen zich af of het bijwerkingen had. Ze gingen boven hem hangen en wachtten af. Isabella kon niet meer, ze liet zichzelf al hijgend tegen een boom zakken. In haar hoofd waren ze nog steeds Elliot aan het vermoorden en stond ze erbij terwijl ze niks deed. Elliot werd steeds meer een verminkt iemand in haar gedachten. Ze wou huilen maar haar tranen waren op. Ethan rook haar nog steeds en rende achter de steeds sterker wordende geur aan. Hij was er bijna rook hij.

Zijn ademhaling werd steeds slechter tot hij niks meer binnen kreeg. De pijn verzwakte en hij verloor de kracht in zijn armen. Maar hij bleef met moeite bij het bewustzijn. Er schoot een ernstige pijnscheut door zijn lichaam en hij schreeuwde het uit.

Isabella hoorde wat geritsel, ver weg, maar toch. Haar instinct waarschuwde haar en ze stond moeilijk op om vervolgens toch weer verder te rennen. Ze kwam bij het einde van het bos en glimlachte even, dit begon er op te lijken. Nu moest ze de berg nog op. Ze slikte, maar ze kon vliegen, zo moeilijk was het niet.. Isabella spreidde haar vleugels en sloeg ermee zodat ze rustig omhoog vloog. Ethan rende en rende en kwam op dezelfde plek als Isabella maar Isabella hing nu in de lucht en Ethan stond op de grond. Hij kon niet vliegen en vervloekte haar ‘Ik krijg je nog wel’ schreeuwde hij. Had hij toch maar minstens een bewaker meegenomen…
De doktoren keken nog steeds naar Elliot. ‘Als hij dit overleeft is hij onsterfelijk en als hij zometeen helemaal niet meer ademt dan werkt het niet, dan hebben we het geprobeerd jongens’ zei een dokter met een bril op.
Isabella keek naar beneden toen ze geschreeuw hoorde. Ze keek naar beneden en viel bijna uit de lucht. Het was Ethan. Snel vloog ze verder omhoog en landde ze achter het gebouw. Ze hield haar mantel om en de kap op. Ze ging tegen de witte muur staan en klapte haar vleugels weer in.

Elliot voelde zijn armen en benen niet meer, maar de pijn in zijn hart werd steeds erger. Hij hoestte nog een keer, maar dit keer kwam er bloed mee. De smaak in zijn mond was echter al verdwenen en hij merkte er helemaal niks van. Weer een pijnscheut waarbij hij het uitschreeuwde en Elliot kromde zij rug en trok zijn nek naar achter.

Isabella hijgde na en de adrenaline stroomde door haar lichaam, ze was zo geschrokken dat Ethan ineens onder haar stond. Voorzichtig liep ze langs het gebouw wat geen ramen had en ze zocht naar de ingang met haar handen. Er was een klein stukje steen dat meegaf en opeens opende een soort deur voor haar. Ze glimlachte en was best trots op zichzelf. Ze sloop naar binnen en zocht naar camera’s, gelukkig had ze die zwarte mantel. Ze liep verder en doorzocht het gebouw. Ze kwam bij een hele rij cellen en keek erin. In eentje lag iemand te slapen, een vrouw en in een andere een man. Ze zagen er mishandeld uit en Isabella vreesde voor het ergste. Ze zag ook een cel die leeg was maar waar wel brood en water in was. Ze hoorde ergens ver weg een schreeuw en hoopte dat het niet waar was. De doktoren waren inmiddels gaan zitten en keken verveeld toe.

Elliot kreeg ineens geen lucht meer en zijn lichaam hield ermee op. Met zijn gezicht vol bloed en inmiddels donkerdere aderen stopte het schokken en lag hij doorstik op de grond. Hij was er nog wel. Hij zag, voelde en proefde dan wel niks. Maar zijn oren deden het nog perfect.

Isabella hoorde niks meer maar was er toch zeker van dat het een bijna doodskreet was. Ze begon te rennen op haar nog steeds blote voeten en gooide alle deuren open tot ze tenslotte bij een soort onderzoekskamer aankwam waar mensen waren. Ze gooide de deur open en keek als eerste naar de grond. Haar hart sloeg een slag over en haar adem stokte. ‘Nee’ vormde haar mond geluidloos. Boos keek ze naar de doktoren die net bezig waren een doek over hem heen te gooien en hem dood te verklaren. Isabella trok haar messen en dreigde ermee ‘En nou wegwezen jullie en snel, anders dood ik jullie… nou dat doe ik zoiezo wel maar nu oprotten uit deze kamer’ zei ze woedend. Haar hart was nu helemaal gebroken, er was nog een klein beetje hoop geweest dat hij nog leefde maar nu was ook dat weggevaagd. Toen geen van de doktoren in beweging hakte ze bij de eerste de beste zijn arm af ‘OPROTTEN ZEI IK’ schreeuwde ze. Snel kwamen de doktoren en bewakers in beweging en ze renden de kamer uit. Isabella begon te huilen en knielde bij Elliot. Ze trok de deken van hem af en keek naar hem. Het kon niet waar zijn. Ze zou zichzelf terplekke neersteken als ze afscheid had genomen. Haar tranen vielen op zijn borst en Isabella legde haar hand op zijn wang ‘Je mag niet dood zijn Elliot, dat kan niet, ze moeten het verkeerd hebben gehad’ zei ze huilend.

Elliot hoorde haar en reageren, maar het lukte hem niet. Hij wou haar omhelzen haar zeggen dat hij nog leefde, maar hij kon niet bewegen. Er kwam een pijn terug en dat was die van zijn hart. Zo dichtbij zijn, maar dan toch zo veraf. Hij zou huilen als het kon.

Isabella kreeg geen reactie en bleef huilen. Ze had haar messen naast haar gelegd en pakte er twijfelend een. Ze keek naar zijn lichaam en zag alle wonden zitten 'Het spijt me zo, ik had er eerder moeten zijn, dan was alles nog goed geweest' zei ze nog steeds huilend. Ze keek naar zijn arm en zag daar haar naam nog staan. Ze slikte en keek naar haar eigen arm, ze hield het mes goed en kerfde nu zijn naam in haar arm. Het begon meteen enorm te bloeden maar dat kon haar niet schelen. 'Ik hou van je en ik zal je nooit vergeten' zei ze zacht en ze kuste hem voor de laatste keer op zijn mond. Ze hield haar mes voor haar hart en wou hem er in steken, maar ze werd onderbroken door een schreeuw 'Nee Isabella doe het niet' hoorde ze een stem vaag en ver weg zeggen. Ze kende die stem. Ethan was via een pad naar boven gerend en was ook het gebouw in gekomen. Hij had veel geschreeuw gehoord en was bange doktoren tegen gekomen. Hij rende langs ze heen naar de kamer waar ze uit kwamen en zag Isabella daar met veel bloed op haar arm en een mes bij haar hart. Snel ging hij bij haar zitten en trok het mes weg. Isabella schreeuwde 'Nee, laat me sterven, ik wil niet meer leven als hij dood is dat kan ik niet'