Het kleine tuinhuisje

'Mijn baan is mijn leven, dus ze nooit meer zien is geen optie voor me. Het regime is gewoon zo streng dat geen van mijn vrienden er onderuit kon komen.' Zijn glimlach was meteen vertrokken en hij dacht aan het van pijn vertrokken gezicht van zijn beste vriend.

'Hoe bedoel je dat je vrienden er niet onderuit kwamen, dit was vanuit het opzicht dat jij schuldig was toch jou schuld, niet dat je schuldig bent, want dat ben ik, maar toch?'

'Mijn beste vriend is gesneuveld door een misstap bij de baas. Mijn andere vriend is zelfs al gesneuveld bij de training. Mijn vrienden moeten lachen om niet mij lot te delen.'

Isabella wende haar blik af naar de grond. 'Het spijt me voor je' ze zuchte 'En dat komt door ons bestaan' zei ze mismoedig.

Hij stond moeilijk op en liep naar haar toe. 'Het is niet jullie schuld. Het is de schuld van de mens. We zijn koppig en edelmoedig. We konden vrede sluiten, maar we wouden zo nodig het dominerende ras zijn.' Hij legde zijn hand op haar schouder en glimlachte krampachtig.

Isabella keek glimlachend naar hem omhoog. 'Dank je' zei ze, ook echt dankbaar. 'Het doet echt ziek veel pijn is het niet?'

Hij knikte. 'Ach wat is nou pijn?' Het kon hem eigenlijk niet zoveel schelen wat er op zijn rug zat. Hij wou haar gewoon beter leren kennen. De engel achter de ketting.

'Een vervelende kwaal de je belemmerd in je gebruikelijke bezigheden, al vind ik het niet erg dat je dat even niet doet.' Het kon hem echt niks schelen wat hij voor belemmeringen had. Ze grijnsde en keek hem recht in zijn ogen, in de hoop hem te kunnen doorgronden

'Pijn is mijn dagelijkse bezigheid. Pijn hebben en pijn brengen. Dat is wat ik doe.' Hij zuchtte en ging tegen de muur hangen. Meteen trok hij zich terug en vloekte binnensmonds. Het was gewoon een gewoonte van hem om overal tegenaan te hangen.

'Hmm op een of ander manier dacht ik dat al, maar toch is het beter dan om alleen pijn te brengen en niet te hebben. Ik kan niet meer doen dan iets met water, maar als je iets nodig hebt moet je het zeggen'

Hij keek haar dankbaar aan. 'Als je echt iets voor me wilt doen dan haal je even een nieuw pakje sigaretten uit het huisje.' Hij grijnsde. Nog nooit had iemand echt zijn bevelen opgevolgd. Zou wel nieuw zijn als zij dat wel deed.

'Haha, is goed, maar dan heb je er wel eentje minder in het pakje zitten.' Isabella liet zich op haar rug zakken en keek onderstebven waar de sigaretten waren. Ze zag ze op een plank liggen. Ze sprong rustig op en liep er naartoe. Ze pakte het pakje en nam er eentje uit, darna liep ze naar Elliot met de rest vn het pakje.

Elliot pakte er ook een uit en haalde de aansteker uit zijn zak. Hij maakte die van zichzelf aan en gaf de aansteker toen aan Isabella. 'Dankje.' Hij ademde de rook in en genoot van de warmte en het rustgevende gevoel.

Isabella grinnikte even maar knikte toen dankbaar. Ze stak ook haar sigaret aan en stopte die in haar mond. Ze gaf de aansteker terug en blies een rookwolkje uit. De wereld was gelijk weer een stukje beter en minder gevaarlijk.

Hij glimlachte en ging weer op de stoel zitten. 'Ben je vaker met mensen omgegaan?' Vroeg hij nieuwsgierig. Hij wist niet wat hij anders moest vragen.

'Hm, misschien wel, misschien niet' Ze had wel vaker mensen ontmoet, maar sommigen daarvan had ze wel gedood. Ze was ook wel eens een sluipmoordenares geweest, maarja, als hij dat allemaal van haar wist..

Elliot keek haar vragend aan. 'Is het nou ja of nee?' Hij blies weer wat rook uit. 'Pak ook lekker een stoel en kom erbij zitten.'

'Hm is goed' Isabella liep het tuinhuisje in en vond ergens achterin een krakemikkige stoel, die schouderophalend mee naar buien nam. Ze ging er op zitten en nam nog een trekje. Wetend dat ze zijn vraag nog niet had beantwoord.

Elliot keek haar schuin aan. 'Waarom antwoordt je niet?'

'Hm?' Isabella deed alsof ze uit haar gedachten wakker werd en keek hem aan. 'Misschien omdat ik niet kan antwoorden vind ik zelf'

'Op elke vraag kun je antwoorden. Waarom kin je hierop niet gewoon antwoorden?' Elliot wist wel dat het persoonlijk was, maar hij wou het gewoon weten.

'Oke, dan antwoord ik het zo. Ja ik ben wel eens met mensen om gegaan' Ze zuchtte en hoopte dat hij niet door zou vragen. Ze nam nog een paar trekjes van haar sigaret en blies de rook langzaam uit.

Elliot glimlachte. 'En wouden die je ook vermoorden?' Hij blies de rook uit en keek ernaar tot het weg was.

'oke oke, ik zeg het al, ik vermoorde hun, zij mij niet' Isabella zuchte 'Maar ik heb er spijt van'

Elliot keek verbaast op. 'Jij iemand vermoorden? Kun jij dat dan?' hij was echt verbaast. Ze was toch een lief en toch pittige engel, toch geen moordenaar?