Het kleine tuinhuisje

Isabella stond op en liep ook naar buiten. Fronsend hielp ze hem mee met de flessen, de twee volle flessen zette ze binnen neer. Ze zou nu niet weten wat ze zou moeten zeggen, alles zou nu verkeerd uit haar mond komen.

Elliot glimlachte dankbaar naar haar en gooide de resten weg. Hij liet zich zachtjes in de stoel zaken en genoot van de stilte, maar tegelijkertijd vervloekte hij die.

Isabella glimlachte even en nam toen naast hem plaats, in de andere stoel en ze begon met haar nagels op het tafeltje te tikken.

Elliot slikte moeizaam en keek toen voor zich uit. 'Dit is misschien een rare vraag, maar was vannacht echt alles voortgezet door drank?' Hij wilde weten of dit echt was en niet gelogen of geacteerd.

'Vanacht wel' zei ze zachtjes. Eigenlijk wou ze zeggen dat ze echt om hem gaf, maar ze durfde het niet dus zette ze maar een geconcentreerd gezicht op.

Elliot bleef recht voor zich uit kijken en werd verward door haar antwoord. Vannacht wel, maar was dat van toen net dan echt of toch gespeeld. 'Oke.' Zei hij rustig, maar zijn gedachten sloegen echt op hol.

Isabella bleef een melodietje tikken en keek soms even naar hem. 'Elliot' begon ze, maar toen zweeg ze, ze kon het niet, niet zonder te weten of het echt was.

Elliot draaide zijn hoofd naar haar en keek haar vragend aan. 'Wat is er?' Eigenlijk vond hij het wel fijn dat hij zijn gedachten verstoorde. Nog even en hij werd gek, als hij dat nog niet was.

'Ik ehm.. nee sorry ik zei niks' Isabella liet haar hoofd even zakken en gooide hem toen weer naar achteren en bleef naar de lucht kijken.

Elliot bleef haar vragend aankijken en begon aan te dringen. 'Kom op, je kunt het me vertellen.' Hij keek haar smekend aan. 'Kom op, is het dan zo erg?'

'Nou zo makkelijk is dat niet hoor' snauwde ze hem toe. Ze zuchte even en kee hem toen aan, ze besloot in raadsels te gaan spreken 'Je moet kunnen zien wat echt is en wat niet' zei ze rustig.

Elliot schrok een beetje van haar reactie, maar toen ze een rare zin zei was hij helemaal met stomheid geslagen. Meteen keek hij weer recht voor zich uit en probeerde het te snappen. 'Huh?' Zei hij wat later.

Isabella schudde haar hoofd en keek weer even voor haar uit. 'Niet alles kwam door de alcohol kleintje' zei ze glimlachend, hopend dat hij dat wel zou herinneren.

Elliot keek haar beledigd aan. 'Wie noem jij hier kleintje. Jij bent hier het engeltje.' Hij grijnsde en was wel blij dat ze dat zei, maar het was nog niet helemaal duidelijk.

Isabella grijnsde 'Dus je herinnerd je al wel iets?' Ze stond op en ging op het tafeltje zitten.

'Misschien een klein beetje, maar zeer weinig. Wat bedoelde je nou net eigenlijk?' Hij keek haar vragend aan. Gekke engelen toch weer.

'Dat je ondanks de alcohol niet moet vergeten wie je bent, dat was alles' zei ze glimlachend 'Kleintje'. Het was helemaal niet alles, maar ze kon het gewoon niet.

Hij grijnsde en ging voor haar staan. 'Klein engel meisje.' Hij ging met zijn hand door haar haren zodat ze wat warrig zaten. 'Wat ben je toch weer schattig.' Hij schrok van zijn woorden, maar deed net alsof hij ze niet gezegd had en bleef naar haar grijnzen.

Isabella glimlachte liefjes en haar wangen kleurden een paar tinten roder, shit dat zou hij meteen zien. Ze deed met haar linkerhand haar haren weer goed en prikte hem met haar rechterhand in zijn buik. Was het echt? Waarschijnlijk wel, maar waarom durfde ze dan niks te zeggen. 'Lieve onvoorspelbare mens' antwoorde ze grijnzend.

Elliot zag haar rood worden en lachte even. 'Dat vind ik al beter klinken dan kleintje.' Hij grijnsde en tikte haar op haar neus. Snel beschermde hij zijn buik voordat ze nog een keer prikte.

Isabella glimlachte even 'Tja, soms zeg je rare dingen als je dronken bent, maar dat zijn we nu gelukkig niet' Ze legde een hand op zijn beschermende arm en grijnsde. Ze keek hem aan en moest snel denken aan vanochtend. 'En je brengt nog steeds geluk?'

Elliot glimlachte en pakte de hand zachtjes vast. 'Ook als je niet dronken bent hoor.' Hij grijnsde en kneep zachtjes in haar hand.

Isabella keek even naar haar hand en glimlachte. Ze keek hem even aan en sprong toen op, ze bleef hem aankijken en drukte toen haar lippen zachtjes op die van hem, waarbij ze haar ogen sloot en hoopte dat het niet de verkeerde keuze was. Haar vrije arm sloeg ze om zijn nek.

Elliot schrok van haar reactie, maar trok niet terug. Hij kuste haar ook en sloeg zij arm om haar heen. Nu was alles duidelijk voor hem.

Isabella voelde zich weer als vanochtend en kuste hem vurig. Ze was blij dat hij niet terugtrok, waarschijnlijk waren de dingen nu duidelijker.