Het kleine tuinhuisje

Elliot zuchtte en keek om zich heen. 'We komen vast wel ergens uit. We lopen nu toch in de richting van het bos? Of niet?' Vroeg hij twijfelend.

'Uhm, ik hb geen idee' zei ze twijfelend. Ze ging tegende muur staan e sloeg zichzelf tegen haar hoofd. 'Dit is het enige gedeelte van de stad dat ik niet ken, het spijt me' Hoe had ze z stom kunnen zijn om hem hier mee nar beneden te nemen.

Elliot schudde zijn hoofd en keek haar even aan. 'nee, het maakt niet uit. we komen...' Elliot zakte door zijn knieën en zag in een flits Ethan rennen. Hij zag er bloeddorstig uit en rende door gangen. Hij was uit op wraak. Elliot kreeg zijn zicht weer terug en hapte naar lucht. 'Ethan.' Mompelde hij.

'Elliot!' zei ze geschrokken. Ze liet zich naast hem vallen en keek hem aan 'Wat is er met Ethan... wat is er met jou is een betere vraag denk ik' zei ze voorzichtig. Ze legde haar hand op zijn schouder en keek hem even vragend aan.

Elliot slikte een keer en keek geschrokken om zich heen. 'Dat is mijn kracht, maar ik leg het later wel uit. We moeten nu uit deze gang. Ethan rent door deze gangen en is boos. Hij wil wraak.'

'O nee' kreunde ze half. Waarom net nu. 'Oke, we gaan hier wel ergens heen en snel een beetje' zei ze snel. Ze stond op en trok Elliot ook op. Ze keek om zich heen en zag een andere gang waar ze snel naartoe rende. Ze rende die gang ook door en sprong over een paar werkspullen heen waarna ze even stopte en omkeek voor Elliot.

Elliot volgde haar en keek de hele tijd achter zich om te zien of Ethan daar was, maar hij was er niet. Elliot stopte bij haar en hijgde even uit. Het kon ook morgen of over een week zijn, maar dat leek hem onwaarschijnlijk.

'Waarom moet hij het nou zijn' zei ze hijgend, maar boos.'We zijn kapot, gesloopt, moe en hebben niet echt veel gegeten, hij had geen beter moment kunnen kiezen'. Isabella stopte met het lichte hijgen en schopte boos tegen de muur. 'We moeten echt verder als we van hem willen ontsnappen, hij is veel sneller dan ons' zei ze vastbesloten.

'Dat betekend dat hoe verder en meer we rennen hoe uitgeputter we zijn, maar hij bereikt ons altijd.' Elliot ging tegen de muur aanstaan en zuchtte. 'We moeten ons kunnen weren voor hem. Een valstrik ofzo?'

Isabella liet zich net toen ze weer wou gaan rennen moedeloos op de grond vallen. 'Je hebt gelijk, maar ik zie hier alleen dat werkgereedschap, daar krijg je hem niet mee dood, we hebben allebei gevoeld hoe stevig zijn greep is'

Elliot zuchtte en keek naar het spul. 'Ik weet niet of onze messen iets uit zullen halen. Maar als hij toch sneller is hebben we weinig kans en zal hij ons altijd hebben.' Zei hij spijtig.

'Het jammere is dat hij ons kan ruiken, anders konden we ons nog verstoppen...' zei ze teleurgesteld. Ethan rende door de gangen. Hij was hun geur achterna gegaan vanaf het moment dat hij zijn vriend dood had gevonden. Hij was niet van plan op te geven en wist bijna zeker dat Isabella hem had gedood, die andere kon er toch niks van dacht hij.

Elliot knikte en liet zich op de grond zakken. 'We kunnen eigenlijk niks. Gewoon afwachten is het enige.' Zei hij spijtig en glimlachte half.

Ethan volgde de geur en merkte dat ze ergens hadden stil gestaan. Hij snoof even en rook dat ze een andere kant op waren gegaan. Hij rende die gangen in en zag ze uiteindelijk zitten. Hij rende boosopze af en sprong woedend op Isabella. Isabella had hem niet gezien en gilde toen Ethan boven op haar was gesprongen. 'Ik had dit niet van je gedacht engeltje' zei Ethan boos. 'Wat?' vroeg Isabella verbaasd.

Elliot kwam meteen overeind en duwde Ethan van haar af. 'Wat bedoel je?' Riep hij naar hem.

'Houd toch je mond, mens' zei hij boos 'Je weet wat ik bedoel Isabella en je weet dat hij je niet zou doden'. Isabella ging snel weer zitten en kroop naar Elliot toe. 'Wat? Ik heb hem niet gedood en ja dat weet ik, maar soms wenste ik me liever dood dan bij em te zijn'

'Laat jij ons dan maar gewoon met rust.' Zei Elliot boos en sloeg zijn arm om Isabella heen.

'Kijk ze daar nou zitten... Ik dacht dat je beter wist Isabella' zei hij boos en hij stond rustig op. Hij liep rustig naar ze toe en keek boos naar Elliot 'Ze is niet van jou, mens'

'Nee, maar ik wel van haar met heel mijn hart en ziel.' Zei hij en keek hem boos aan. 'Van wie is ze dan wel?' Vroeg hij boos. Waarom bemoeide hij zich overal mee.

'Heeft ze je niks verteld?' zei hij lachend 'Iedereen hier weet het, Isabella wou eerst heel graag haar status terug, al zegt ze nu van niet. De enige manier was om met Tamani te trouwen... ze zijn nooit getrouwd want Tamani dacht eerst dat het echt was en begon van haar te houden maar toen hij erachter kwam dat het nep was begon hij haar te haten...toen hij jou met haar zag werd hij nog bozer.. best begrijpelijk niet?'. Isabella keek even weg van iedereen en verharde haar blik voordat ze terug keek.

Elliot keek haar even geschrokken aan en trok zijn arm terug. 'Wat?' Zei hij ongelovig en stond op. 'Dat meen je niet, dat kan niet.' zei hij boos en keek even naar Ethan. 'Hoelang is dit al bekend?'

'O, iedereen weet het, maarja Isabella, nu kun je schaamteloos met deze jongen gaan, niet?' zei Ethan grijnzend. 'Elliot...' begon ze. 'Het was nep, hij hield van me en haate me daarna... vervallen die dingen dan niet'

Elliot stapte rustig achteruit en schudde zijn hoofd. 'Nee, die dingen hoor ik te weten.' Zei hij en draaide zich om. Hij liep boos weg en probeerde niet om te draaien en een van de twee te wurgen. Hij moest stand houden tegen zijn verdriet en haat.

'Nee Elliot, wacht, alsjeblieft' zei Isabella wanhopig. Ze sprong op en rende hem achterna. Ze ging voor hem staan en keek hem aan 'Het was over hij haate mij ik haate hem... hetplan va een huwelijk is al lang weggevaagd' zei ze bijna huilend. Ze pakte hem bij zijn schouders en keek hem doordringend aan, maar aan de haat die nu al in zijn ogen te zien was wist ze dat ze hem nu moest laten gaan. 'Ik.. het spijt me en ik heb alleen maar van jou gehouden en hou nog steeds alleen van jou, dat je het weet' zei ze rustig. Daarna liet ze hem los en rende ze terug naar Ethan, waar ze boven op sprong 'Jij houd wel van dingen verpestenhe' siste ze woedend 'Als ik ee keer van iemand hou, maar dan ook echt dan doe je alsof ik altijd nep ben'. Ze sloeg hem hard in zijn gezicht. Ethan lachte alleen maar 'Wat wil je nu dan, wil je nu dan ook iets met mij? Nee meisje, je hebt het bij iedereen verpest. Hij duwde haar om en rolde zo boven op haar 'Tja, en nu..' zei hij lachend. Isabella greep naar haar mesmaar Ethan hield haar tegen 'Gaat niet werken' zei hij lachend. 'Vermoord me dan, doe het gewoon, ik heb nu toch gee zin meer om te leven...ikleef al telang zo' 'Nee, zo ben je zielig, ik vermoord je niet maar heb nu al je leven zwaar gmaakt, dat is al leuk genoeg'. Hij stond op en rende weg, voorbij Elliot en je hoorde verweg nog een echoende lach. Isabella voelde zich vies door alle drab waarze nu in lag maar vond dat ze het wel verdiend had. Ze was hem kwijt en hij zou weggaan voor altijd. Ze pakte één van haar mesjes en hield die in haar hand. Ze zou nu meteen zelfmoord kunnen plegen.

Elliot bleef staan en keek hoe Ethan voorbij rende. Hij wachtte even en rende toen ook die kant op. Toen hij bij een kruising kwam zuchtte hij en liet zich op zijn knieën vallen. Zo hard als hij kon sloeg hij op de grond en er rolde een traan over zijn gezicht. Zonder haar kon hij niet leven, maar ze had gelogen. Ze was verloofd met diegene die hij voor haar had vermoord.