Begin topic: Het slootje

DIT IS VERPLICHT, LATEN WE ZEGGEN: HET MOET DUS GEWOON

Iedereen begint hier, je blijft hier zo i zo 2 berichten, hier worden ook nog geen morden of wat dan ook gedaan. Je maakt wat kennis of bekijkt de mensen die er zijn, je mag ook wachten met het begin als het wat rustiger is of juist drukker, leef je uit

Het was een natte dag, de regen deed het zeker niet rustig aan. Een slootje stroomde al snel vol, maar toch wist Lucy dat er mensen zalden komen. Haar nu donker bruine ogen keken rond, ze had honger maar moest zich inhouden, ze was nu 2 jaar een vampier en had er soms nog wat moeite met mensen te weerstaan, ze keek rond en wachtte af of er bezoek zal komen. De boom waar zij achter zat is een oude beuk, de bladeren wabberen er langzaam af, ze vind het mooi hoe alles zo ging. Hoe de herfst zijn gang gewoon ging. Haar ogen keken heen en weer toen ze wat hoorde, ze zag een eekhoorntje, zachtjes beet ze op de binnen kant van haar lip, ze liet haar lip weer los en likte langs haar lippen. Ze had honger. ''Kom op lucy weersta het'' mompelde ze in zich zelf, een wind vlaag waaide langs haar, al snel hingen al haar haren voor haar gezicht. Haar haren zaten al zo warrig, nu nog erger. Haar lange blonde haren verscholen de tanden die ze in haar nek had, ze had nog steeds de tanden van haar vader in haar nek staan, ze vertrouwde hem net weer en toen deed hij haar dit aan. Hij maakte haar een vampier, hier door wou haar stief familie waar ze toen bij woonde niks meer met haar te maken hebben en ook haar echte vader niet meer.

Daar stond Evangeline dan. Aan de rand van een schoon, helder slootje. In haar vorige leven zou ze zich meteen zijn gaan wassen, maar hier waren ook andere mensen. Dus wassen in een prachtig, helder slootje zou uitgesloten zijn. Vandaag had ze een donkere, bosgroene jurk aan, van een ruw materiaal. Hij zat losjes om haar lijf, alleen om haar middel was een zwart lint gebonden. Haar haren zaten in een lange vlecht, die zwaar op haar rug rustte. Haar gezicht stond uitdrukkingsloos, en ze had haar handen netjes in elkaar gevouwen, voor haar buik. En opnieuw zag ze het tafereel weer voor zich. Het tafereel waar ze net aan ontsnapt was. Een man. Hij had een zilveren oorringetje in, en zijn zwarte haar was in een laag staartje gebonden. Om zijn lippen speelde een wrede grijns. Baltazar. Nogmaals bedankte Evangeline God, voor haar laten ontsnappen aan deze vreselijke man, met vreselijke aard.

Daar stond ze dan voor een helder blauw slootje water. Lilly keek naar het stroomende water en volgde het met haar blauwe ogen. De wind blies door haar bruine haren heen en liet een rilling over haar rug heen lopen. Het was erg stil af en toe hoorde je de wind of de bladeren die ronddwarrelde in het bos, ze keek even om zich heen en zag hier en daar wat mensen staan. Nouja of het mensen waren dat was de vraag, want je wist maar nooit ze was zelf immers ook geen mens. Ze streek met haar vingers over hand heen en bekeek haar zwart gelakte nagels die op sommige plekjes een glans gaven. Ze sloeg haar haren naar achteren en ze vielen zwaar op haar bleke rug. Een bruingeel blaadje viel op haar schouder, ze gaf het een tikje wardoor het weer naar beneden viel op de zwarte aarde. Een zacht geknor verbrak de stilte die om haar heen hing, ze greep met haar handen naar haar buik en keek er boos naar. Ze had honger gekregen na het lange wachtten, waarom was ze hier eigenlijk nog bedacht ze zich inneens.

Met een dolk in zijn hand geklemd kwam hij dichter bij het slootje. Bij elk geluid schrok hij en richtte de vlijmscherpe punt in die richting. Met zijn ogen speurde door de bomen naar gevaar. Maar dat was er niet. Er was geen enkele dreiging. Nog een laatste blik om zich heen en hij gooide de dolk op de grond. Met zijn handen vormde hij een kommetje en dronk snel wat. Hij stond weer op en ging langs de dolk op de grond zitten. Hij stelde zich aan. Er waren wel andere, maar die zouden hem niet aanvallen. Hoopte hij. En als ze probeerde dat te doen zouden ze daar spijt van krijgen. Niemand solt met hem. Even voelde hij in zijn zak en pakte er zijn pakje sigaretten uit. Hij klikte met zijn aansteker en hield hij vuurtje bij het uiteinde van de sigaret. Er kwam rook vanaf en de aansteker verdween weer in zijn broekzak. Rustig keek hij om zich heen en genoot van de rook.

Lucy stond op en pakte een plankje, ze stopte hem in haar schoen en grinnikte even. Daar stond ze dan, ze schopte tegen de bomen aan, ze was een sterk meisje wat alles doet wat ze wou. Als ze nog een harde knal tegen de boom aantrapte gaat het plankje door midden dus ze trapte niet te hard. Ze sprong omhoog en trapte tegen de boom aan, ze lande weer mooi en veegde het zweet van haar voorhoofd af. Het was voor haar nog al warm om zo in de zon bezig te zijn. Toch ging ze gewoon door,ze trapt en doet tegen de boom aan en sprong weer omhoog. ''aarg'' zei ze boos, ze schopte zo hoog als ze kon en mepte met gebalde vuisten zo hard als ze kon tegen de boom aan. Ze beet op de binnenkant van haar lip en stopte met slaan, het deed haar pijn. ''waarom zijn die bomen ook zo hard?'' vroeg ze boos,ze schopte er tegen aan en ging er gewoon mee door, gewoon schoppen en doen. Langs haar slaap liep een druppeltje zweet, ze is altijd al hard bezig. Hard bezig om beter te worden, hard bezig om zich zelf te verbeteren. Een dag niet gezweet is de volgende dag 2x zo erg zweten dan normaal voor haar. Toen Lucy nog een knal tegen de boom aangaf viel ze met een klap achter uit op haar rug,ze voelde direct haar brandwond weer zitten. De tranen kwamen in haar ogen, maar ze veegde ze als een echte vechter boos weer weg en stond gewoon op. Lip bijtend ging ze door, door met schoppen tegen de boom aan.

Elliot liet zich achterover vallen en keek naar de lucht. Zijn ogen gingen al snel dicht en zijn oren spitste zich. De geluiden om hem werden steeds duidelijker en hij kon ze steeds beter plaatsen. Het begon al snel te vervelen en hij kwam weer omhoog. Hij pakte de dolk en stak die in zijn schoen. Hij was niet op jacht. Vandaag zou hij in het bos relaxen. Maar het bos maakte hem niet kalm of rustig. Het liet hem juist op zijn hoede zijn. Hij stond op en stak de sigaret in zijn mond. Boos keek hij om zich heen. Klaar om weer wat verder door te gaan. Nog even gaf hij de plek waar hij net lag een strenge blik. Er waren geen sporen van hem. Niemand zou weten dat hij hier was. In de verte hoorde hij wat geluiden die hem op een of andere manier aantrokken. Heel rustig liep hij in de richting van de onbekende geluiden.

Lilly liep een stukje langs de sloot en keek met een scherpe blik naar de blauwe lucht. Ze hoorde hier en daar een paar geluiden maar ze had er verder geen aandacht voor. Ze keek toch even op toen ze wat harde geluiden hoorde, ze liep naar een dikke boom en ging erachter staan zodat niemand haar zag. Ze keek even om het hoekje en zag een meisje staan, het meisje leek pijn te hebben maar toch verder te gaan. Ze bestudeerde de bewegingen in haar hoofd, waarom deed ze dat was de vraag die in haar hoofd rond speelde. Ze liep achter de boom vandaan en aarzelde even of ze wat zou gaan zeggen. Uiteindelijk besloot ze stil te gaan zitten tussen de afgevallen bladeren. Ze ging dus zoals plan zitten op de bladeren, ze keek verder en dacht even na of dit wel zo'n goed idee was.

Elliot zag in de verte iets bewegen. Het was duidelijk de bron van het geluid. Hij bukte en trok de dolk uit zijn schoenen. Hij gooide zijn sigaret in het water en liep weer verder in de richting van de beweging. Het werd steeds duidelijker dat het een mens was. Toen hij de omtrekken goed kon zien bleef hij even staan. Hij gooide de dolk voor hem in de grond en ging er zitten. Hij kon wel wat komedie gebruiken van een gek die tegen een boom aan het schoppen is.

Isabella liep door het bruin gebladerde bos, af en toe een tak wegduwend. Ze liet zich op de grond zakken bij een slootje, het zag er fris en helder uit dus besloot ze een slok te nemen. Ze vouwde haar handen en schepte er wat water mee. Ze veegde haar hand af aan haar zalmroze jurkje dat bestond uit meerdere lagen. Ze stond op en bleef haken aan een braamstruik. Ze vloekte binnensmonds en haalde de braamstruik uit haar jurkje. Met haar donkerbruine ogen bekeek ze de schade. Het enige dat ze kon vinden waren een paar gaatjes. Ze schudde haar hoofd en liep verder. Ze hoorde het geluid van iemand die iets aan het schoppen was. Isabella kroop achter een boom, ze zou het eerst even van een afstandje bekijken. Wat waren ze aan het doen? Ze zag een meisje in de bladeren zitten, kijkend naar een overduidelijk vampier meisje wat op de grond lag. Ergens in haar linkerooghoek zag ze ook een jongen nog kijken. Wat deden ze hier allemaal, nu, op dit moment.