De onveilige weg langs de bergen

Isabella zag in een keer een schaduw op haar springen en haar grijns verdween. Ze schreeuwde een paar keer en voelde zijn vuisten en stak toen het mes in zijn arm. Toen sprong ze verschrokken achteruit.

Elliot viel op zijn knieën en keek boos naar het mes. Hij verging van de pijn, maar zette het om in woede. Even keek hij haar aan en trok het mes uit zijn arm.

Isabella zag het bloed uit zjn arm komen. 'Ik...ik' begon ze te stotteren. Toen realiseerde ze zich pas dat hij haar ook had geprobeerd te doden. Ze draaide zich om en ging op een steen zitten, hem in de gaten houdend.

Elliot keek naar het mes en grijnsde. Er ging een flinke pijnscheut door zijn lichaam en hij greep naar zijn arm. Het bloedde heel erg. Elliot scheurde een stuk shirt af en draaide dat om zijn arm heen.

Isabella kon het niet aan zien. Ze trok een platte schijf water uit de grond en bevroor het, ze liet het bij Elliot neerkomen 'Stopt het bloeden sneller' zei ze. Terwijl ze hem bleef volgen met haar ogen.

Hij sloeg het met zijn vrije arm weg en keek haar boos aan. 'Ik moet jou medelijden niet.' hij keek even naar zijn arm en trok de knoop wat strakker aan.

'Ik moet jou niet, maar ik dood niet dus doe het nou maar' zei ze boos. Ze stond op en pakte hem het mes af. Ze schudde haar hoofd en hield hem stevig vast. Ze scheurde een laag van haar jurkje kapot en bond het met nieuw ijs er tussen op zijn arm.

Elliot keek haar boos aan, maar liet het haar gewoon doen. hij huiverde even toen het ijs tegen zijn arm kwam en gaf haar een paar chagrijnige blikken.

'Oke, dus we hebben hiermee bereikt dat we elkaars echte namen kennen nu' zei ze terwijl ze nog steeds Elliot's mes vast had en opstond. Ze ging op de rots zitten en grijnsde.

Elliot keek haar vuil aan en rilde een beetje door zijn woede gecombineerd met de helse pijn. 'Wat probeer je daarmee te zeggen.'

'Dat we dom bezig zijn, naja boeiend' Isabella maakte een 'laatmaar' beweging met haar hand en grijnsde.

Elliot ging wat verzitten en keek aar weer aan. 'Dit is mijn werk, daar kan ik ook niks aan doen.'

'Je ziet er een beetje verward uit?' zei Isabella glimlachend en spelend met het mes. 'Is er verder nog iets?'

'Tuurlijk ben ik verward. Eerst rustig praten dan ruzie dan een messensteek en dan weer hulp. Wie snapt dit nou wel?' hij keek om zich heen en zicht Nasr een uitweg.

'Tja, dan moet je je maar niet op die manier bemoeien met 'beesten' he' zei ze spottend.

'Wat als dit bij mijn plan hoort.' Hij grijnsde even en stond op. 'wie weet is dit een val.'

'Geloof me dat is het niet' Isabella keek naar hem. 'Zelfs ik zie dat' toch twijfelde ze maar ze moest gewoon heel zelfverzekerd overkomen.

'Zal ik dan mijn vrienden roepen die hier iets verderop kamperen.' Hij grijnsde even en schreeuwde toen. 'ARON CODE 241.'

Isabella sprong op en keek vluchtig om zich heen, zoekend naar een uitweg. Ze zou omhoog kunnen vliegen, nee slecht plan. Er was aande overkant een grot in het gebergte, nee ook niet. Isabella liep ineens weer naar hem toe en sprong op hem waarbij ze haar hand voor zijn mond drukte 'Ik heb nog steeds je mes en ik ben niet bang het te gebruiken' fluisterde ze.

Elliot beet in haar hand en grijnsde. 'Ik leef nog steeds en ben niet bang om dat op te offeren. Dus ga je gang. Steek me. Snij mijn keel maar door. Doe dan.'

'Auw' schreeuwde ze. 'Ik zei niet dat ik je ging vermoorden...' Isabella trok met het mes een snee in zijn nek. 'Ik bedoelde verwonden'

Elliot beet zijn tanden op elkaar en keek haar vuil aan. Hij proefde bloed in zijn mond en speugde in haar gezicht. 'Vuil kreng.'

'Jij bent ook anders niet de aardigste persoon die ik ken' zei ze terwijl ze het spuug van zich afstuurde. Ze rolde van hem af en ging op haar kniën zitten.

Elliot greep naar zijn keel en kreunde. Rustig rolde hij om en speugde weer op de grond. Hij voelde zich zwak door het bloedverlies. 'Dit is niet verwonden, maar moorden.'

Isabella keek hem woedend aan. 'Dat had je ook met mij gedaan, ook al komen je nep vrienden niet' ze was er in getrapt. Ze had net pas door gekregen dat hie rhelemaal niemand kon zitten.